ไม่ชอบวัดพระธรรมกาย แล้วทำไมมาวัดได้

     ปีพ.ศ. 2542 ตอนนั้นเรียนอยู่ชั้นม. 6 ได้ดูข่าววัดพระธรรมกายจากทีวี มีแต่ข่าวไม่ดี ทำให้ไม่ชอบวัดพระธรรมกาย ตั้งแต่ยังไม่เคยมาเลย มีอาจารย์มาชวนไปเป็นอาสาสมัครช่วยงานวัดพระธรรมกาย ก็ไม่กล้าไป เพราะมีคนบอกว่าเดี๋ยวโดนล้างสมอง
     จนปีพ.ศ. 2544 พี่สาวอยู่ชมรมพุทธศาสนาในมหาวิทยาลัยใกล้วัดฯ ได้มาอบรมธรรมทายาทหญิง รุ่นที่ 18 ช่วงปิดเทอม เป็นเวลา 1 เดือน กับ 2 สัปดาห์ โดยถือศีล 8 ตลอด หลังจากจบโครงการกลับมาบ้าน ก็เปลี่ยนไป ชวนเราไปสวดมนต์ทำวัตรเช้า-เย็น , เล่าธรรมะดีๆ ให้ฟัง, เก็บกวาดทำความสะอาดบ้าน ล้างห้องน้ำ (ปกติไม่เคยทำ) แต่ที่สำคัญชวนเราไปอบรบรุ่นที่ 19 ปีหน้า ชวนได้ทุกวันๆ ๆ จนเรารำคราญ จึงบอกไปมั่วๆ ว่า "เดี๋ยวไปรุ่นที่ 20 " ซึ่งเป็นเวลาอีก 2 ปี ในใจคิดว่าเดี๋ยวพี่สาวก็ลืมไปเอง
     จนปีพ.ศ.2546 พี่สาวมาทวงสัญญา ด้วยความที่ไม่เคยผิดสัญญากับใคร จึงต้องมาอบรมธรรมทายาทหญิง รุ่นที่ 20 ซึ่งตอนนั้นพ่อป่วยเดินไม่ได้ ไปหาหมอหลายที่ก็ไม่หาย จึงอยากมาถือศีล 8 เพื่อเอาบุญให้พ่อด้วย

      จากสิ่งที่ไม่เคยทำ ต้องมาเรียนรู้หลายๆ อย่างในโครงการฯ ต้องสัมภาษณ์ ผ่านแล้ว ต้องไปฝึกภาคสนาม ตากแดด ตากฝน จนหน้าลอกดำ แต่เมื่อผ่านมาได้ ก็ปลื้มใจ ในการอบรมต้องตื่นแต่ตี 04.30 น. ปกติตื่น 06.00-07.00 น. นอนกรด คือ ร่มคันใหญ่ มีมุ้ง และเสื่อปูนอนกลางดินก้อนหินทราย กิจกรรมส่วนใหญ่ ฟังธรรมะ นั่งสมาธิ รับบุญ คือ การทำความสะอาดกวาดถูพื้นห้องปฏิบัติธรรม ห้องน้ำ ซักผ้ารวมกันด้วยมือ (ไม่เคยซักมือ อยู่บ้านซักในเครื่องซักผ้า) ในการทานอาหารต้องนั่งพื้น ไม่เสียงดัง ล้างจานเอง และไม่ทานอาหารมื้อเย็น ทานปานะแทน

      สัปดาห์แรกก็ร้องไห้อยากกลับบ้านแล้ว ไม่อยากอยู่ต่อ ทำไมลำบากขนาดนี้ แต่พี่เลี้ยงช่วยพูดให้กำลังใจ ด้วยวาจาที่ไพเราะมาก เกิดมาไม่เคยเห็นใครพูดเพราะขนาดนี้มาก่อน จึงอยู่ต่อ ได้นั่งสมาธิ ฟังธรรมจากพระอาจารย์ และหลวงพ่อธัมมชโย ท่านสอนธรรมะออกอากาศ เรียกว่า โรงเรียนอนุบาลฝันในฝันวิทยาทุกวันๆ ทำให้ คลายความสงสัยในข่าวที่ว่าร้ายทุกข่าว ที่วัดสอนแต่สิ่งดีๆ ทำให้จิตใจเราแจ่มใส เบิกบาน นั่งสมาธิสงบสุข และอธิษฐานจิตให้พ่อทุกวัน

     จนจบโครงการฯ กลับบ้านไป พ่อได้ยาสมุนไพรมาทาน ทำให้อาการดีขึ้น และหายเดินได้เป็นปกติ ยิ่งศรัทธาวัดพระธรรมกายมากยิ่งขึ้น
     เมื่อเปิดเทอมไปเรียน ก็ไปชวนเพื่อนๆ น้องๆ ที่มหาวิยาลัยแถวๆ บางเขน-แจ้งวัฒนะ มาทำกิจกรรมในชมรมพุทธศาสน์ของมหาวิทยาลัย และมาช่วยงานของวัดพระธรรมกาย
    นั่นคือเหตุที่ทำให้ได้มา "วัดพระธรรมกาย" จนถึงปัจจุบัน
     พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ทรงตรัสสอนว่า "เอหิปัสสิโก ท่านจงมาดูกันเถิด" มาดูให้เห็นกับตา ให้รู้กับตัว ให้สัมผัสกับใจ ว่าวัดพระธรรมกายดีอย่างไร ทำไมถึงมีญาติโยมมามากมายขนาดนี้ ของดีของจริงย่อมคู่ควรแก่ผู้มีปัญญา ผู้เจริญแล้วค่ะ